Verhalen spreken onze verbeelding aan, en werken op onze emoties. En hoewel je dat op je klompen al aanvoelt, is er gelukkig ook heel wat wetenschappelijk bewijs dat emotionele betrokkenheid ons helpt om dingen te herinneren. Niet verwonderlijk. Als de jonge holbewoner een sabeltandtijger doodleuk papa jager ziet opsmikkelen, leert die een belangrijke les. En die zal hij beter onthouden dan een saaie cave-learning op de wanden van een rots. Maar het hoeft uiteraard niet steeds even wreed te zijn.

Ons brein heeft het dus makkelijker om dingen te onthouden als er context is. En daarom komt storytelling dus mooi van pas.
Zo is de afbeelding hiernaast misschien wat veel van het goede. Maar de kans is groter dat je er morgen nog eens aan terug denkt, dan had hier een stockfoto van een verhalenboek gestaan. Emotie weet je wel.

Stel dat je voor de collega's in het werkhuis nog eens de 10 gouden regels voor veiligheid wil opfrissen. Je weet wel: PBM's, geen losse kledij, alles opruimen, etc..
Je kan dat makkelijk doen door een korte e-learning waarin je de 10 regels opsomt en in een animatie of video toont hoe je een helm of veiligheidsschoenen correct draagt. Maar waarschijnlijk zullen veel arbeiders denken : 'duh, weet ik toch'. En fout gedrag wordt waarschijnlijk niet bijgestuurd.

Maar wat indien je Rudy aan het woord laat? Hij werkte tot vorig jaar in een gelijkaardig magazijn. Maar op een donkere namiddag struikelde hij over een losliggende kabel, tuimelde hij de trap af, en heeft sindsdien een rolstoel nodig. Het dochtertje van Rudy vertelt dat papa met haar nu nooit meer mee gaat balletdansen.

Je voelt onmiddellijk dat die tweede manier harder binnen komt. En misschien zie je op die manier de volgende keer meer correct gedragen PBM's in een opgeruimd magazijn!

Neen. Het is een strategie, een middel. Maar je kan of hoeft het niet altijd te gebruiken. Bij een stukje microlearning 'wat te doen als machine X foutmelding 23 geeft' moet je niet af komen met een verhaaltje van Els die ooit hetzelfde probleem had.

En hoewel ik nog geen onderzoek gezien heb die dat staaft, vertelt de ervaring me dat de beste storytelling dikwijls herkenbaar is. We hebben vroeger ook wel eens dino's of ridders gebruikt, en in sommige gevallen lukt dat prima. Maar je krijgt pas echt die emotionele 'buy in' wanneer iemand zichzelf of de situatie herkent in wat je vertelt. Zoals collega Rudy in de rolstoel.

Mocht storytelling altijd werken, of 100% effectief zijn, zou nu niemand meer roken, niemand meer te snel rijden, en zou een BOB campagne iets uit het verleden zijn.

Definieer eerst en vooral je doelgroep. Zij zijn degene waarbij je verhaal moet klikken. Dus besteed daar voldoende aandacht aan. Creëer eventueel een persona, een fictief personage met een achtergrond, een job, hobby's, ...

Stel jezelf ook de vraag wat de leerdoelen en de leernoden zijn. Die twee dingen zijn zelden identiek. En bepaal ook binnen welk van de '5 moments of need' je zit.
Eens je bepaald hebt dat storytelling in dit geval een meerwaarde kan zijn, schets je kort de grote lijnen van je verhaal.

En tenslotte kan je, ook in functie van de technische aspecten (welke tools en welk medium gebruik je), je verhaal uitwerken en vorm geven.